Ветру спеў у сузор’і сноў,
Споведзь зор у начным абшары
Дзякуй богу,што ты прыйшоў
І расквеціў жыццё і мары.
Не ўмею цурацца рук,
Чараўнік мой, спасланы лёсам,
Гаманлівага сэрца гук
Даражэй мне за ўсе дзівосы.
У Сусвеце бліжэй за цябе
Толькі Бог за грахі распяты.
Ты і ўшчасці маім, і ў журбе…
Я кахаю, ці ж я вінавата?..
Я спатолю міжвольны страх,
Праганю адзіноту з сэрца
І цяплом, што ў родных вачах,
Наталяцца буду і грэцца…
* * *
Мая душа яшчэ жывая:
Бурліць, іграе, цепліць кроў…
Я кожнай жылкай адчуваю
Каханне, шчырасць і любоў.
А што той сон, такі балючы,
Ён працінае, бы скразняк.
Ты маё сэрца не прыручыш,
Не разумееш ты, дзівак,
Што вольнай птушкай ў паднябессі
Крыляю, і душа пяе
З пачуццяў вытканую песню.
Прыслухайся, пачуй яе…
Адрынь ты страхі і сумневы,
Ідзі насустрач, шырай крок!
Не папялушкай – каралевай
Усклала шчасця я вянок…
