Нас зусім неспадзявана Разлучае жорсткі лёс, Хмара цёмная старанна Засцілае свет нябёс. Але нашае каханне Не баіцца цемнаты. Нашы шчырыя прызнанні – Свет гаючай цеплаты. Буду турбаваць мабільнік, Дасылаць табе лісты. Буду правільны і пільны – Зберагу між нас масты. Дапамогуць у растанні Нашы вера і любоў. Будзе Свята, не пытанне, Што сустрэнемся мы зноў. Будзе светлая сустрэча Нашых сэрцаў і вачэй, Моцна абдыму за плечы Зорку, што за ўсіх ярчэй. Зацалую без астатку З валасоў да нізу ног, Бо я ведаю разгадку – Закаханых любіць Бог.
Восень
Нечакана восень завітала, Вецер кружыць лісце залатое… Ты мяне па звычцы прывітала – Быццам усё было між нас прастое. Ды сустрэчы нездарма даюцца – Успаміны сэрца закранаюць. Боль, надзеі, радасць застаюцца – Не заўжды каханне выбіраюць. Я цябе ні ў чым не вінавачу – Жыць на свеце справа непрастая, Толькі паміж думак я зазначу – Восенню дарога больш крутая. Нам, магчыма, лепей узбірацца Па асеннім лісці паасобку, У памылках цяжка прызнавацца, Цяжка зразумець, дзе ставіць кропку. Можа, зноў патрэбна нам сустрэча, Глянуць каб без крыўды і спакойна, Што было ў ранейшым недарэчна, Ну а што, як трэба і грунтоўна. Ведаеш, як я цябе кахаю?! На дваіх пачуццяў гэтых хопіць! І з такой надзеяю чакаю – Шчырасць іх у палон цябе захопіць. Хай нам восень у гэтым дапаможа, Лісцем залатым пасланні піша, Шчасце падарыць ізноў нам зможа, Песняй зачаруе, закалыша. Спелы, мудры яблык-падарунак Нам працягне шчодраю рукою, Каб ды без гарчынкі пацалунак І каханне – чыстаю ракою.